Osiemdziesiąt jeden

 

Rozdział ze specjalną dedykacją dla Pauli. K <3

Taki misiak dla Ciebie : )

Oczami Rossalie

Rozczuliłam się całkowicie, schowałam się w kępie traw podkulając nogi pod brodę. Teoria z prak­ty­ką nie idą częs­to w parze, teore­tycznie chcesz, prak­tycznie nie dasz rady.Czy to możliwe aby mnie coś połączyło z tym chłopakiem ? On jest jak bolący ząb, żyć z nim nie dam rady, ale kiedy go wyrwę poczuję się niekompletna, bo przecież ze szczerbatymi jedynkami chodzić nie będę.

- Nie wstydź się te­go co chcesz po­wie­dzieć, te­go co płynie tam z środ­ka, tej czys­tej praw­dy która w chwi­li mówienia po­wodu­je łzy i roz­czu­lenie mówcy . - obróciłam nagle głowę, stał tuż za mną. Przysiadł się obok i wspólnie milczeliśmy. 

- Chciałabym się zmienić.- wydukałam ocierając łzy
- A tak kon­kret­nie to co chcesz w so­bie zmienić? - przyjrzał mi się z uśmiechem
- Wszystko.- odparłam jednogłośnie
- Wszys­tkiego nie warto... - lekko się zaśmiał
- Nap­rawdę ?- uśmiechnęłam się przez łzy, zakładając kosmyk za ucho
- Noo tak - wzruszył ramionami

- Dlacze­go ? - spojrzałam mu w oczy
- Bo ... - urwał nagle

..i właśnie wte­dy ur­wał jej się głos nie dał ra­dy po­wie­dzieć " Bo właśnie ta­ką cię kocham"

- Wy­maż siebie z mo­jego serca. Sam nie dam rady.- Lekko dotknął mojej dłoni, spojrzałam w jego błękitne tęczówki, niepewnie splótł nasze palce razem.

Chciała być z nim. Chciała stać się częścią je­go życia. Do­piero po­tem zro­zumiała, że dzielą ich dwa od­mien­ne światy, których ona sa­ma po­konać nie dała rady.  

Doprowadził mnie do jeszcze większej histerii. Nie wstydziłam się płakać, to nasza wspólna sprawa. Kciukiem kręcił kółeczka po wewnętrznej stronie mojej dłoni. Jego dotyk mnie ukoił. Niezrówno­ważona roman­tyczna dusza zam­knięta w świecie "jego" bez świeżego po­wiet­rza, cze­kająca spełnienia szczęśli­wej prze­powied­ni, która nig­dy nie da się poz­nać, poz­nając prawdę o miłości zro­zumiałam: miłość to dra­mat, napisa­ny przez ludzi, którzy wierzą od wieków w szczęśli­we za­kończe­nie Ro­me'a i Ju­lii. 

- Niall to jest chore, to co my robimy. - wydukałam, starając wyswobodzić dłoń z jego uścisku, choć tak go pragnęłam. Przybliżył się koło mnie. Patrzyłam tępo w dal kiedy twarz blondyna była bardzo blisko. Musnął ustami mój policzek, delikatny dotyk warg mojego blond włosego anioła.

- Powiedz to przestanę - wyszeptał wprost do mojego ucha, fala ciepłego powietrza z jego płuc obiła się o policzki. Sunął ustami wzdłuż mojej szyi, nachylając się nade mną, przymknęłam oczy. - Jedno twoje słowo Rossalie.- Tak pięknie brzmi moje imię wypowiadane przez niego. Splotłam mocniej nasze palce, kiedy to poczuł podniósł wzrok.

- Powtórz moje imię - wymruczałam kiedy obdarzył subtelnym pocałunkiem moją szyję.  

I gdy wiatr zga­si Słońce, by dać ciem­ne po­ran­ki, które nie są już tak ro­man­tyczne lecz wciąż upo­jone tęsknotą... Ona myśli o nim. Myśl o nim jak o Słońcu, które się po­jawi znów... Bo to nasza nadzieja...

- Rossalie - szepnął sunąc ustami po moim obojczyku - Rossalie - po raz kolejny obdarzył szyję swym słodkim pocałunkiem. Odchyliłam głowę do tyłu, dopuszczając go bliżej siebie.

 - Chrzanić los i przeznaczenie- powiedziałam zwracając na siebie uwagę blondyna.- Przyrzekłeś Harremu że mnie nigdy nie pocałujesz.-spuścił wzrok, delikatnie uniosłam jego podbródek. - Spójrz na mnie jeszcze nie skończyłam.- wlepił we mnie swoje niebieskie ślepia, wzmogły się we mnie dreszcze.- Pamiętasz co Harry jeszcze wtedy powiedział ? - przyjrzałam mu się, dokładnie sięgał w pamięci. Zaprzeczył.-Powiedział jeszcze, że nie pocałujesz mnie dopóki ja tego sama nie będę chciała Niall - wyszeptałam niemal do jego ust. Co widzę ? Ma 173 cen­ty­metry wzros­tu, niebies­kie oczy, w których widzę skraw­ki nieba i wie­cznie ciepłe dłonie.  

- Mogę sie­dzieć całą noc i pat­rzeć w two­je piękne oczy, tyl­ko mów do mnie, mów najdelikatniej jak potrafisz.. A teraz.- urwałam. Położyłam prawą dłoń, nieśmiało kładąc na jego karku, przybliżyłam go do siebie a nasze usta się spotkały. Gdy do­tyk wie­dzie przez ser­ce każda pie­szczo­ta sta­je się poezją. On całował mnie w po­liczek na po­wita­nie, przy­tulał gdy płakałam, roz­ma­wiał ze mną pat­rząc mi w oczy, mówił, że jes­tem je­go maluszkiem. Tu­lił mo­je kruche ciałko, tak, że za­pom­niałam nag­le o wszys­tkich problemach. Tyl­ko szep­tał mi ciche 'kocham cię'. Moja dusza tańczy w kącikach jego ust. Pchnęłam go delikatnie, przytwierdzając do gęstwiny. Nachyliłam się nad nim. Leżał w pełni na plecach, uśmiechając się pokazywał rządek bielutkich ząbków. Nie zwróciłam uwagi, nasze dłonie nadal były razem. Na ze­garze wieczór. Na polanie za­pach bzu. Po cóż słowa? Cisza krzyczy naszą blis­kość. Tak od­ległą. A my dwo­je, ko­cem otu­leni, ma­luje­my na niebie gwiaz­dozbiory marzeń. Zapadł zmrok, my dalej tkwimy w tym miejscu, pod osłoną księżyca, w jego świetle cieszymy się sobą. Lekki wietrzyk powiewa moimi włosami, a usta tańczą językami. Podniosłam się na równe nogi, nie zaprzestając przyjemności. Wtuliłam się w ciało chłopaka zarzucając dłonie na jego szyję. Wszystko działo się bardzo szybko, za szybko ? Podsadził mnie nieco, oplotłam się o niego nogami. Zaczął wirować razem ze mną na rękach, śmiejąc się przy tym jak małe beztroskie dzieci, które o swą najbliższą przyszłość troszczyć się nie muszą. Przez najbliższe kilka lat to im będzie wszystko podporządkowane, bez przeszkód. Nikt nie będzie podejmował pochopnych decyzji, ani krzywdził za rogiem. Będą o nich mówić za plecami, bo taka jest mentalność ludzka. Czy ja odnalazłam swoje szczęście ? Tego nie wiem. Żyję chwilą, moją blond włosą chwilą, która ponownie przywróciła uśmiech na mojej twarzy. Jedno jest pewne. Dzisiejszy dzień, to na pewno nie jest sen po czym wnioskuje ? Bo to ja robię co chcę a nie podświadomość płata mi figle. Co chwilę śmiałam się pod nosem, nie umiałam opanować emocji. W swoim życiu pojawiały się przede mną chwile, w których musiałam uporać z pożądaniem do tego chłopaka. Teraz kiedy, mogę kosztować tych ust bez opamiętania, które są mą drogą do umierania. Nie daleko, bo tuż za rogiem stoi jeden anioł z bogiem. W końcu spełnieni, udają się na wieczność. Już razem. Czy ta bajka ma swój happy end ? Zależy kto i jak to rozumuje. Ja swój już znalazłam a na imię mu Niall. 

*

I właśnie w tych momentach płaczę. Poważnie zastanawiam się nad zakończeniem tej fabuły w ten sposób. Nie kończę z pisaniem, o nie ! Muszę się jeszcze zastanowić i przemyśleć pewne wątki. Chyba potrzebuję porządnego kopa w dupę od Was.  Nie wiem co robić dalej. Po raz pierwszy mam takie uczucie, że powinnam właśnie w tym momencie zakończyć.