Pięćdziesiąt

Oczami Rossalie

Dojechaliśmy do domu, dziwne w środku nikogo nie było, cały czas trzymałam się blisko Harrego, chciałam mu jak najbardziej pokazać, że go kocham. Sztuką jest nie po­mylić praw­dzi­wego uczu­cia zauroczenia z silną pot­rzebą blis­kości, bo pragnąć miłości to jed­no, a na nią szczerze i w pełni zasłużyć to coś zu­pełnie innego....Trze­ba mieć też świado­mość, że życie nie może składać się tyl­ko z marzeń i pięknie dob­ra­nych słów. Czy to ten skur­wiel ze wskazówka­mi, czy też przew­rotny los, a może po pros­tu sa­mo życie… Powiedzą nam to, co in­ni już doświad­czy­li, upa­dając z obłoków. Do­piero wówczas, gdy sa­mi potłucze­my so­bie do­sad­nie dupę, będziemy mądrzej­si o jedną de­kadę. Bo­gat­si o wiedzę, że nie wszys­tko jest ta­kie pros­te i har­mo­nij­ne, jak to w cza­sie za­kocha­nia nam się wy­daje. Zasiedliśmy w salonie przed telewizorem. Wtuliłam się w ciało chłopaka.
- Musimy częściej przechodzić takie kryzysy, wtedy się tak słodko do mnie kleisz- zażartował Styles, zgromiłam go wymownym wzrokiem. - Okej, okej żartuję, nie chcę się kłócić, ale to bardzo przyjemne.-cmoknął mnie w kącik ust na co uśmiechnęłam się pod nosem, w ciszy oglądaliśmy film kiedy co jakiś czas Harry obdarzał pocałunkami moją szyję. Drzwi wejściowe otworzyły się i długo oczekiwana reszta mafii zjawiła się. Liam od razu wdarł się do salonu.
 - Zebranie, chodźcie tu !- krzyknął. Nie obyło się bez stęków i jęków, ale z Liamem żartów nie ma, zwłaszcza jak jest rozdrażniony. Usiedliśmy na kanapach, unikałam Nialla, nie chciałam na niego patrzeć. Tkwiłam na kolanach Harrego i tak mi było najlepiej. Trudno, być może go ranię, ale to nie ma prawa bytu, ja nie zamierzam chować się z moim chłopakiem po pokojach.
- Mielibyście coś przeciwko jakby na kilka dni zamieszkała z nami taka jedna dziewczyna ? -wytrzeszczyłam oczy.- Dzisiaj z Malikiem odbiliśmy ją od jej. hm no nie wiem, chłopaka. Bił ją i gwałcił, nie mogę jej od tak zostawić na jego pastwę.- schował głowę w dłoniach
- Ja się zgadzam, zabiłbym drania-uniósł się Harry
- Nie mam nic przeciwko, zaopiekuję się nią.- uśmiechnęłam się, Daddy odetchnął z ulgą. Oglądaliśmy wspólnie jakiś nudny teleturniej. Harry zaczął mruczeć mi do ucha a ja słodziutko chichotałam.
- Zaraz rzygnę-warknął Horan
- Jezus to wyjdź, jak ci coś nie pasuje-odszczeknęła się Charlotte
- Masz jakiś problem ?- odessał się ode mnie Harry, popatrzył się na Niallera, który niespodziewanie wstał.
- Moim problemem jesteś ty!-krzyknął i uderzył zdezorientowanego Styles'a. Pisknęłam, Liam z Zaynem zerwali się na równe nogi i wyprowadzili Blondyna.
- Harry, wszystko okej ?- wybełkotałam, chłopak kipiał złością, już miał wstawać, ale go zatrzymałam.
- Nic mi nie zrobił,nie drasnął mnie nawet.Co ja mu do cholery zrobiłem !?- wściekał się i nakręcał ze słowa w słowo. Zamknęłam go w ramionach, żeby się uspokoił.
- Rosie, puść mnie. Obiecuję, nic mu nie zrobię, idę się tylko dowiedzieć za co dostałem.- delikatnie uwolnił się z moich objęć.- No bój się- pogładził mnie po policzku i wyszedł do kuchni. Charr podbiegła do mnie i utuliła mnie.

Oczami Harrego

- Możesz powiedzieć z jakiej racji mnie uderzyłeś ? - warknąłem do Horana, który był przytrzymywany przez Zayna i Liama. Rzucał się i miotał, szatan go opętał ?- Chłopcy puśćcie go- dodałem spokojniejszym tonem. Podszedł do mnie, staliśmy twarzą w twarz. Skąd u niego takie zachowanie ? Przecież to ten spokojny i wrażliwy Niallerek.

- Niall uspokój się, za co dostałem ? Wiesz, że czuję się jak jakiś śmieć ?-powiedziałem zirytowany sztucznością jego zachowania.

- Wiesz co ?- zamyślił się- Nie rozumiem Rossalie, przecież prędzej czy później i tak ją zostawisz, ale przepraszam ty ją "kochasz".- ironicznie się zaśmiał

- O co tu do cholery chodzi ?- wkroczył o niczym niepowiadomiony Zayn

- Nie ogarniam was-westchnął Liam i ulotnił się na górę.

- No Nialler, może opowiesz, hm ? - wycedziłem z przekąsem, w dalszym ciągu nie utrzymywaliśmy odstępu od siebie.

- Ja po prostu wiem że on ją skrzywdzi, on się nią tylko bawi.-każde z jego słów uderzało do mnie po kolei, dlaczego tak twierdzi ?

- Jak nie chcesz na to patrzyć to po prostu odejdź...- cholera chyba przesadziłem, za późno ugryzłem się w język, otworzył usta by coś dodać, ale wyraźnie zamyślił się..

Oczami Nialla

Zaw­sze możesz odejść. To były trzy słowa, które wpa­jał mu oj­czym przez całe życie. Nig­dy do końca nie mógł zro­zumieć, dlacze­go to było ta­kie ważne, by nau­czył się właśnie tych słów. Minęło kil­ka­naście lat. Dziś stoję przed jego ob­liczem.Iść do przo­du. Zab­rnąć w pułapkę, z której nig­dy więcej mogę się nie wy­dos­tać. Czy też odejść. Ta dru­ga per­spek­ty­wa była ta­ka ba­nal­na. Pros­ta. Nie wno­siła nic do życia. Ten błysk, kiedy znów nau­czał go życia. ZAW­SZE MOŻESZ ODEJŚĆ- słowa wy­ryte niczym na ska­le. Echo głosu Stylesa. I to coś.. cze­go dotąd nie zauważył. Co było przed­tem nieis­totne. A dziś stało się kluczem, do roz­wiąza­nia za­gad­ki... Możesz... Nie mu­sisz. Nie po­winieneś... ale możesz. Wybór, który zaw­sze na­leży do Ciebie, a nie do in­ne­go człowieka.
Zaw­sze możesz odejść. Bo zaw­sze masz wybór. Nig­dy nie ma tyl­ko jed­ne­go wyjścia. To ja na zaw­sze zosta­ję od­po­wie­dzial­ny za swo­je czy­ny. Za miłość, którą ut­ra­cisz idąc inną ścieżką. Za brak in­tymności, gdy wy­bierasz kieru­nek sławy. Za słowa wy­powie­dziane zbyt szyb­ko. Za to co ro­bisz, i cze­go nig­dy nie zro­biłeś. Możesz, bo to jest Two­je życie. I nikt in­ny za Ciebie go nie przeżyje... Gdy w przy­jaźni je­dynym co was różni jest płeć - bądźcie czuj­ni, bo miłość już was obserwuje.

- Nie chcę tego i nie zrobię tego ... Harry- westchnąłem, coś we mnie pękło, wola do walki zniknęła tak szybko jak się we mnie pojawiła. - Przepraszam, stary. Obiecuję, że nigdy więcej nie stanę między wami... Skoro Rossalie jest szczęśliwa to mi nie pozostaje nic innego jak cieszyć się razem z nią.Przepraszam, za twarz, to się już nigdy nie powtórzy- poklepałem go po ramieniu i wyminąłem. Kierunek -> pokój -> gitara -> parapet.

Oczami Harrego

Niall wyszedł a ja stałem dalej z otwartymi na oścież oczyma, nie odpuszczę mu. Wszedłem do pokoju gdzie zastałem go w oknie.

- Niall James Horan, słuchaj mnie uważnie. Nie wiem co się dzieje w twojej głowie, nie wnikam. Ale twoich wahań nastroju nikt już nie rozumie, zrób coś z sobą.Po­ziom iry­tac­ji przy wy­kony­waniu ja­kiejś czyn­ności jest wprost pro­por­cjo­nal­ny do ilości cza­su wy­kony­wania i od­wrot­nie pro­por­cjo­nal­ny do pos­tę­pu naszej pracy.Niech stary Niall wróci- zamilkłem.-Chcę starego Nialla, który śmiał się z byle czego, wpieprzał byle co, układał nam wierszyki i zarażał każdego swoim entuzjazmem-uśmiechnąłem się pod nosem na skutek wspomnień.- Jak wrócisz, to daj znać. Cześć Niall.- wyszedłem, pod drzwiami czekała cała reszta, wyraźnie zaciekawiona całym zajściem. Kilka par oczu wędrowała za mną wzrokiem, póki nie zniknąłem w zaciszu mojego pokoju.Po chwili drobna istotka przybłąkała się w moje ramiona.

- Przeze mnie to wszystko- zaczęła zrezygnowana

- Cii... głupoty gadasz- założyłem jej kosmyk włosów za ucho.- Jest wszystko okej, Niall obudzi się za chwilę i będzie wszystko tak jak dawniej, wiesz?-powiedziałem bardzo "matczynym" tonem i złożyłem całusa na jej wargach.- Obiecuję mała- wyszeptałem.

_____________

Ho ho ho , PIĘĆDZIESIĄTY ROZDZIAŁ. :o

NIE OGARNIA <3.<3.<3

To dzięki Wam !